NC - 01

NC – 01

เจโน่ –เมฆ

แจมิน –ตะวัน

ซุ้มเสียงเบาบางล่องลอยตามกระแสลมมาปะทะยังใบหูของเด็กชายผู้อยากรู้อยากเห็นในเรื่องของผู้ใหญ่ มือเล็กกำชายเสื้อแน่นพลางแนบหูไปกับแผ่นไม้สีเขียวไข่กา เสียงเนื้อกระทบกันสลับเสียงเตียงลัดทำเอาเด็กน้อยอยากดูเสียให้รู้แล้วรู้รอด มารดาของเขาแผดเสียงดังลั่นเมื่อถึงจุดยอดสุดของแรงอารมณ์

เขาก้าวถอยหลังออกมาจากผนังไม้พร้อมกับทรุดตัวนั่งลงกับพื้น ความวูบโหว่งในช่องท้องที่เกิดขึ้นไม่อาจได้รับคำตอบในครานี้ เด็กน้อยที่ไม่ประสาหันไปมองเด็กหนุ่มที่โตกว่าซึ่งกำลังยืนมองเขาตรงประตูห้องด้วยแววตาเลื่อนลอย

“คุณตะวันลงไปทำอะไรที่พื้นหรือขอรับ”

“พี่เมฆ...”

“หกล้มหรือขอรับ หรือว่าตะปูตัวใดมันทำให้คุณตะวันของมฆสะดุดจนล้ม มีแผลไหมขอรับขอเมฆดูหน่อย”  เขาคว้าเอาตัวของเด็กน้อยขึ้นมานั่งบนเก้าอี้สานก่อนจะสำรวจแข้งขาเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีรอยใด ๆ ปรากฏบนท่อนขาดวงใจของเขา

“วันไม่ได้หกล้มครับ วันแค่ตกใจ”

“ตกใจสิ่งใดหรือขอรับ”

ด้วยความซื่อตามประสาเด็ก เขาชี้ไปยังผนังไม้จุดเดียวกับที่เพิ่งเอาหูไปแนบเมื่อครู่  “ที่ผนังมีสิ่งใดหรือขอรับ”

“เสียง...”  ตะวันตอบอย่างแผ่วเบา  “เสียงแม่....”

เมื่อเมฆได้ยินเช่นนั้นเขาก็ทราบได้ทันทีว่าห้องข้าง ๆ เกิดสิ่งใด เขาลอบถอนหายใจก่อนจะทรุดตัวลงนั่งในระดับที่ต่ำกว่าผู้เป็นนาย  “คุณตะวันอย่าไปจำเสียงแบบนั้นเลยนะขอรับ คุณตะวันยังเด็กนักอาจไม่เข้าใจ”

“แล้วพี่เมฆเข้าใจหรือครับ”

เมฆพยักหน้าตอบ  “ดึกมากแล้ว คุณตะวันนอนเสียเถิดขอรับ”

“วันอยากเข้าใจบ้าง ว่าทำไมแม่ถึงร้องเสียงดังออกปานนั้น”

“คุณตะวันยังเด็ก อธิบายไปตอนนี้ก็ไม่มีทางเข้าใจหรอกขอรับ ไว้โตกว่านี้กระผมจะเป็นคนสอนเอง”

“จริงนะ”

“ขอรับ”

“เกี่ยวก้อยสัญญากัน ใต้แสงจันทร์คืนนี้ ว่าถ้าวันโตแล้วพี่เมฆจะสอนตะวันให้รู้เรื่องของพวกผู้ใหญ่”  นิ้วก้อยเล็กถูกยื่นไปตรงหน้าเด็กหนุ่มวัยกลัดมัน

“ขอรับ กระผมให้สัญญา”  นิ้วก้อยยาวเกี่ยวเข้ากับนิ้วเล็กเป็นการให้คำมั่น

วันเวลาผันเปลี่ยนไปช่วงวัยก็ได้เติบโต มารดาผู้รักสนุกพาเอาชายหนุ่มเข้ามาที่เรือนไม่ซ้ำหน้ากันสักคืน เธอไม่จำเป็นต้องลงแรงทำงานให้หนักเท่าใดนัก เพราะลำพังแค่รายได้จากตลาดสดทั้งสามที่ก็สร้างรายได้ให้ครอบครัวเป็นกอบเป็นกรรมแล้ว

ตะวันในวัยสิบเจ็ดปีกับร่างกายที่เกิดอาการแปลกประหลาดทำเอาเจ้าตัวร้อนใจต้องรีบไปหาเมฆยังเรือนคนงานท้ายสวน ขายาวก้าวด้วยความว่องไว เม็ดเหงื่อผุดเกาะใบหน้าเต็มไปหมดแม้ว่าเขาจะเช็ดมันมาแล้วกว่าห้าครั้งก็ตาม

“พี่เมฆ”  เสียงเรียกชื่อปนอาการเหนื่อยหอบทำเอาเจ้าของห้องตกใจไม่น้อย ใบหน้าแดงก่ำของผู้เป็นนายนั้นช่างดึงดูดเขาเสียจริง  “วันรู้สึกแปลก ๆ ช่วยวันหน่อยได้ไหมครับ”  น้ำเสียงเว้าวอนเอื้อนเอ่ยออกมาท่ามกลางอากาศอุ่นชื้นด้านนอก

แม้ว่าจะเป็นยามค่ำคืนแต่ก็ไม่หลงเหลือไอความเย็นเอาไว้เลย ตะวันก้าวเข้าไปใกล้พลางทรุดตัวลงนั่งข้างเมฆบนเตียงแข็งปัก  “คุณตะวันขอรับ เกิดอะไรขึ้นหรือขอรับ”  เขาถามด้วยความห่วงใย มือไม้ยกขึ้นมาจับเนื้อตัวอย่างถือวิสาสะและด้วยความเคยชิน ระยะของทั้งคู่จึงใกล้กันเกินกว่าจะถอยห่างออกมาแล้ว

ตะวันดึงเอามือของเมฆมาวางไว้ตรงหว่างขา ส่วนโหนกนูนสู้มือจนคนโตกว่ารับรู้ได้ว่าเหตุการณ์ต่อจากนี้จะเป็นเช่นไร  “ช่วยวันได้ไหมครับ วันไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรกับมันดี”  ดวงตาคู่หวานช้อนมองอย่างน่าเอ็นดู

“คุณตะวันขอรับ....”

“เราสัญญากันแล้วนะครับพี่เมฆ”  ชายหนุ่มอยากยกมือขึ้นมาเคาะกบาลตัวเองเสียให่รู้แล้วรู้รอด ว่าไม่น่าไปเกี่ยวก้อยสัญญาเอาไว้แบบนั้นเลย เพราะร้อยทั้งร้อยเขาหยุดตัวเองไม่ได้แน่ ๆ

เอาวะไอ้เมฆ ไหน ๆ ก็สัญญาไว้แล้ว ทำเสียคงไม่เป็นไร เขาคิดได้ดังนั้นก็ค่อย ๆ ผ่อนคลายคนเด็กกว่าโดยการจูบลงไปที่ลำคออย่างแผ่วเบา

สัมผัสชื่นแฉะทำเอาคนที่นั่งตาแป๋วตัวกระตุกเล็กน้อย เมฆเคลื่อนริมฝีปากไปยังส่วนต่าง ๆ ของใบหน้าก่อนจะมาหยุดตรงที่ริมฝีปาก ดูดดึงจนตะวันคุ้นชินจากนั้นก็แปรเปลี่ยนความนุ่มนวลให้กลายเป็นความดุดัน ลิ้นชื้นสอดแทรกเข้าไปในโพรงปาก เกี่ยวกระหวัดจนคนตัวบางเกิดปฏิกิริยาขึ้นจนเห็นได้ชัด

มือเล็กดันแผงอกออกเล็กน้อยแต่นั่นหาใช่การขัดขืนไม่ มันเป็นเพียงความแปลกใหม่ที่ตะวันไม่เคยพบเจอมาก่อน  “อื้อ”  เสียงเล็กเล็ดลอดออกมาจากลำคอยามเมื่อได้เผชิญกับเรียวลิ้นร้อน

เขาขยับกายเข้าหามากขึ้นจนเกือบจะแนบชิดกัน มือหนาสอดเข้าไปใต้เสื้อผืนบางโดยการแตะเบา ๆ เข้าที่ยอดเม็ดบัว คลึงวนจนพอใจแล้วค่อยลากกลับมาที่ขอบกางเกง ดวงตาปรือฉ่ำค่อย ๆ มองใบหน้าหล่อเหลาของเมฆพลางสอดมือเข้าไปยังกลุ่มผมสีดำขลับ

เมฆถอนจูบออกมาเพื่อปล่อยให้อีกฝ่ายได้ตักตวงอากาศเข้าไปและไม่ลืมที่จะประกบเข้าหาอีกครั้งเพราะเขาเองก็โหยหามันไม่น้อย ร่างบางถูกยกขึ้นมาทับบนตัวด้วยท่านั่ง จูบอันหนักหน่วงยังคงดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง อาภรณ์ส่วนบนถูกถอดออกแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวและส่วนล่างก็ตามไปในเวลาไล่เลี่ยกัน

ส่วนแข็งขืนที่สร้างความประหลาดใจให้แก่ตะวันนั้นถูกครอบครองด้วยริมฝีปากของเมฆแล้วในตอนนี้ มือหนาถูกส่งมาช่วยรูดรั้งให้คนเด็กกว่าได้ผ่อนคลายมากขึ้น ส่วนปลายถูกขบเม้มจนเรียกเสียงครางหวานออกมาได้ในที่สุด และนั่นก็ทำให้ตะวันเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งถึงสาเหตุที่มารดาตนแผดเสียงออกมาแทบจะทุกคืน

ท้องไส้มวนไปหมดนี่คือสิ่งที่ตะวันรับรู้เป็นอย่างแรก แต่ต่อมาคือความวาบหวามที่เมฆมอบให้ ไม่รู้ว่ามันเกิดจากอะไรแต่การถูกปรนเปรอด้วยฝ่ามือและเรียวลิ้นทำเอาคนตัวบางต้องระบายออกมาด้วยน้ำเสียงที่แปลกหูตน

“อื้อ...พี่เมฆ”

“ชู่ว... อย่าเสียงดังขอรับ กระผมเกรงว่าเสียงของคุณตะวันจะไปปลุกให้ใครตื่นเข้า แบบนั้นคงแย่แน่”

“วันจะกลั้นเอาไว้นะครับ”

รอยยิ้มมุมปากแบบที่ตะวันไม่เคยได้เห็นทำเอาหัวใจที่เต้นแรงอยู่แล้วดังโครมครามกว่าเดิมเสียอีก เมฆในตอนนี้ต่างจากเวลาปกติมาก ชายที่สุภาพอ่อนน้อม บัดนี้ได้ถูกเคลือบไว้ด้วยความร้ายกาจและลีลาที่แม้คนไม่มีประสบการณ์ก็ขอประเมินว่าเด็ดทีเดียว

บันไดสูงถูกคสองคนไต่ขึ้นด้วยกามรมณ์ การผลัดกันลองลิ้มชิมรสชาติเนื้อกายดำเนินต่อไปตลอดราตรีนั้น และมันก็หยุดลงเมื่อสิ้นสุดส่วนยอดของบันได เสียงครางหวานดังประสานกันทั่วห้อง ตะวันหอบเหนื่อยพลางซบลงที่อกแกร่งอย่างคนไร้เรี่ยวแรง และแน่นอนว่าเขาเข้าใจแล้ว เข้าใจในสิ่งที่สงสัยมาตลอดหลายปี เข้าใจแล้วว่าความสุขของการร่วมหลับนอนกันนั้นมันคืออย่างไร

จบ

ฟิคแก้บนนะคะ สั้น ๆ ไม่มีเส้นเรื่องและขออภัยที่ภาษาแปลก ๆ ไปเนื่องจากเราวางมือเขียนมาหลายเดือนและเพิ่งจะมีใจและไฟในการกลับมาสานต่อ เพราะฉะนั้น มานับหนึ่งไปกับเราอีกครั้งนะคะ

ฟิคแก้บนนี้จะมีทั้งหมดห้าตอน แต่ละตอนไม่เกี่ยวกันเน้น nc ลูกเดียวเพราะบนไว้

เจอกันตอนหน้าค่า