NC – 01 เจโน่ –เมฆ แจมิน –ตะวัน ซุ้มเสียงเบาบางล่องลอยตามกระแสลมมาปะทะยังใบหูของเด็กชายผู้อยากรู้อยากเห็นในเรื่องของผู้ใหญ่ มือเล็กกำชายเสื้อแน่นพลางแนบหูไปกับแผ่นไม้สีเขียวไข่กา เสียงเนื้อกระทบกันสลับเสียงเตียงลัดทำเอาเด็กน้อยอยากดูเสียให้รู้แล้วรู้รอด มารดาของเขาแผดเสียงดังลั่นเมื่อถึงจุดยอดสุดของแรงอารมณ์ เขาก้าวถอยหลังออกมาจากผนังไม้พร้อมกับทรุดตัวนั่งลงกับพื้น ความวูบโหว่งในช่องท้องที่เกิดขึ้นไม่อาจได้รับคำตอบในครานี้ เด็กน้อยที่ไม่ประสาหันไปมองเด็กหนุ่มที่โตกว่าซึ่งกำลังยืนมองเขาตรงประตูห้องด้วยแววตาเลื่อนลอย “คุณตะวันลงไปทำอะไรที่พื้นหรือขอรับ” “พี่เมฆ...” “หกล้มหรือขอรับ หรือว่าตะปูตัวใดมันทำให้คุณตะวันของมฆสะดุดจนล้ม มีแผลไหมขอรับขอเมฆดูหน่อย” เขาคว้าเอาตัวของเด็กน้อยขึ้นมานั่งบนเก้าอี้สานก่อนจะสำรวจแข้งขาเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีรอยใด ๆ ปรากฏบนท่อนขาดวงใจของเขา “วันไม่ได้หกล้มครับ วันแค่ตกใจ” “ตกใจสิ่งใดหรือขอรับ” ด้วยความซื่อตามประสาเด็ก เขาชี้ไปยังผนังไม้จุดเดียวกับที่เพิ่งเอาหูไปแนบเมื่อครู่ “ที่ผนังมีสิ่งใดหรือขอรับ” “เสียง...”