ท้องทะเลที่เงียบสงบไร้คลื่นลมมรสุมกำลังถูกพายุแห่งห้วงอารมณ์พัดพาให้เกิดลมกรรโชกแรง สองมือเล็กทำหน้าที่รูดรั้งส่วนที่เคยแข็งชันก่อนหน้าที่ให้กลับมาทำหน้าที่ของมันอีกครั้ง อุปกรณ์ที่จะช่วยให้ทุกอย่างมันง่ายขึ้นถูกหยิบออกมา เขาบีบเจลสีใสไร้กลิ่นลงไปบนฝ่ามือก่อนที่จะชโลมแท่งเอ็นอุ่นจนทั่ว เสียงลมหายใจที่ผ่อนคลายของเจโน่ปลุกปั่นอารมณ์ของคนฟังได้เป็นอย่างดี ลิ้นเล็กเลียริมฝีปากตัวเองก่อนจะขบเม้มพลางกลินน้ำลายลงไปอึกใหญ่ ดวงตาปรือที่ทอดมองการกระทำของตัวเองช่างดูน่ารักและน่าฟัดในคราเดียวกัน มือหนาลูบเอวบางก่อนจะเลื่อนลงไปฟาดฝ่ามือลงบนบั้นท้ายนุ่มจนเกิดรอยแดง แจมินซิ๊ดปากก่อนจะส่งยิ้มไปให้ แม้ว่ามันจะเจ็บแต่เขากลับมองว่ามันคือส่วนหนึ่งที่ทำให้ทุกอย่างสมบูรณ์แบบ นิ้วเล็กหมุนวนส่วนปลายอย่างนึกสนุก เขากำลังทำให้เจโน่ทรมานจนเจ้าตัวต้องเอ่ยปากขอในที่สุด “คุณครับ ผมจะไม่ไหวแล้วนะ” “ผมก็ทำให้อยู่นี่ไง” “มือกับตรงนั้นมันแทนกันไม่ได้นะครับ ให้ผมเข้าไปซะดี ๆ ก่อนที่จะเจ็บตัว” “จะเล่นบทอะไรไม่ทราบ” “อยากเป็นอะไรล่ะ ตำรวจกับผู้ร้ายไหม” “งั้น....” แจมินลากเสียงพลางยืดตัว